Orzeszkowy, bezpieczny świat u boku ukochanej mamy zawalił się w ciągu jednej chwili. Tyle trwało wejście rzeźnika do komórki i wyciągniecie na linie oszalałego z przerażenia źrebaka. I na nic się zdało jego wołanie. Na nic też żałosne rżenie jego ukochanej mamy. Na nic szarpanie, wierzganie, próba ucieczki. Gdy trzasnęły drzwi komórki i trap ciężarówki, świat wcale się nie zatrzymał nad ich dramatem. Bo w wiejskich obórkach nie ma empatii, jest kalkulacja i wyrachowanie. Trzymanie zwykłych, gniadych ogierków się nie opłaca. Lepiej i taniej jest zabić. Nie trzeba wtedy ani karmić, ani chodzić koło darmozjada.

Gdy wchodzimy do komórki, w której na zabicie czeka Orzeszek, maluszek zanosi się długim, dziecięcym rżeniem. Małe chrapki sprawdzają, czy pachniemy domem i maminym mlekiem. Wącha nas, szturcha noskiem, ale nie czuje znajomych zapachów. Ucieka na tyle, ile pozwala trzymająca za szyje rzeźnicka lina, a jego głośna, dziecięca rozpacz szczelnie wypełnia ciemną komórkę i łamie nam serca.

Nie wołaj maleńki Orzeszku, nie płacz kochany. Na nic twoje rżenie. Jeszcze nie rozumiesz, że mama nie wróci. Jeszcze nie wiesz, że świat, który znałeś, odszedł na zawsze. Jeszcze nie dotarło do ciebie, że gdy wyjdziesz z tej komórki, rzeźnicki zimny nóż uciszy twoje rżenie. Na zawsze.