Handlarz sam zadzwonił, że ma kuca do sprzedania. Zachwalał, że bardzo spokojny i ładny, łaciaty taki. I zapewne tylko przez przypadek zapomniał dodać, że konik ma sztorcowe kopyta, i, że jest kulawy tak, że po twardym betonie nie chce dać nawet jednego kroku.

Zamknięty w zatęchłej oborze na końcu wsi, bez przyszłości, bez szansy na klienta innego niż rzeźnia, czeka na swój koniec. Takiego Kajtusia nikt nie kupi. Tylko w miejscu, gdzie życie odmierza się na kilogramy ma on jeszcze jakąś wartość.
Choć i ta wartość nie jest za duża, bo i przecież Kajtuś nie jest wielki. 

Jego przekleństwem jest to, że nie może się do niczego przydać. Nie może na nikogo zarobić.

Nie pytamy, jaka jest jego historia, nie ma to znaczenia. Skoro nie jest klaczą, która może rodzić i do tego ma wadę nóg, od pierwszego dnia życia było przesądzone, że trafi na rzeź.

Prędzej czy później, gdy tylko się znudzi.