Nad handlarską oborą, uschnięte drzewo wyciąga do nieba połamane ręce, jakby prosiło o ratunek. Miedziane od upływu czasu drzwi, na których przycupnął mróz, protestują otwierane. Te skrzące się zimą wrota rozdzielają życie od śmierci. Miłość od obojętności. Troskę od niechęci. Dzielą też los biednego Jasia na przeszłość i brak przyszłości. Bo wyrok już zapadł. Pozostało tylko wykonanie.

Gdy wchodzimy do ciemnej komórki, z mroku wyłania się on. Przeraźliwie smutny, zrezygnowany, nie zwraca na nic uwagi. Oddycha ciężko i zamyka oczy. Z nozdrzy sączy się ropa. Ma zołzy, norma u handlarza. W swoim starym, kiedyś jaskrawo zielonym kantarku, stoi w kąciku na grubej warstwie własnych odchodów. Nie ma tu źdźbła słomy, siana, słońca. Jest smutek i choroba. Tu, gdzie wyjście z komórki oznacza ubój, weterynarz nie zagląda. Nikt też nie trwoni czasu na sprzątanie ani pieniędzy na ściółkę. A, że śmierdzi tak, że ciężko wytrzymać? Jasio się nie poskarży, a handlarzowi nie przeszkadza, rzadko tu zagląda..

Dla Jasia świat nie ma już nic w ofercie. Człowiek uznał, że czas umierać, to starczy, by wysłać niechcianego konia na rzeź.