21.10.2024 Szanowni Państwo, stare konie,
po latach pracy są najczęściej odsyłane na rzeź. Nie ma mitycznych pastwisk, na których niby odpoczywają, a o których opowiadają byli właściciele. Nie ma wizyt lekarza, kowala, dobrych pasz ani przysmaków. Jest lina, handlarz, trap samochodu zabierającego niechciane konie. Jest ubój w rzeźni.

Zuzia przez lata służyła człowiekowi, a w zamian nie dostawała nic. Pracowała i była wszędzie tam, gdzie jej potrzebowano. Każdy dzień był pełen obowiązków, każdy poranek zaczynał się nowym wyzwaniem. Przez ten czas nauczyła się spełniać wymagania, doskonale wiedząc jak boli niezadowolenie człowieka i jego bat. Bywało, że praca była dla niej zbyt ciężka, zbyt wyczerpująca, ale nie miała do kogo skierować swoich skarg. Za swoją pokorną służbę, nie otrzymała nawet regularnych wizyt kowala, więc dziś, na tych powyginanych w pałąk kopytach, nie jest w stanie na nikogo już zarabiać. Zbędna, kulawa, chora, została sprzedana handlarzowi.

Przez te wszystkie lata, nikt jej nie kochał, nikt się nią nie przejmował. Nie miała nikogo, kto by o nią zadbał. Nie miała nikogo, kto by ją przytulił, pogłaskał, dał smakołyk, bo też nigdy nie była niczym więcej niż narzędziem do zarabiania. Przedmiotem, który gdy się zepsuje, można łatwo sprzedać. Mamy XXI wiek, a zwierzęta dalej są rzeczami.