Zimny, prawie mroźny jesienny poranek. Na podwórku u handlarza, przywiązana do słupa, stoi stara, starusieńka kucka. Opiera się głową o słup i przysypia. Widać, że kiedyś była śliczna, pięknie umaszczona. Jednak mijające lata sprawiły, że posiwiała, jej oczy straciły blask, grzbiet sprężystość, a nogi siłę. Tak jak u ludzi. Starość jest wszędzie taka sama i nikogo nie oszczędza.

Handlarz jest jeszcze zaspany i chyba niezadowolony z mojej wizyty. Widzę, że chce się mnie jak najszybciej pozbyć. Kiedy pytam o historię kucki, wzrusza ramionami. Nie zna jej. Nie przyszło mu do głowy pytać. Właściciel przyjechał, przywiózł kuckę, wziął pieniądze i odjechał. Nikt nie zapytał nawet o jej imię. Tak to się odbywa w skupie koni rzeźnych.

W myślach nazywam ją Łatką.

Łatka ma już swoje lata. I nie wiem, co przez te wszystkie lata robiła, ale na pewno służyła człowiekowi. Może w rekreacyjnej stajni najmłodsze dzieci uczyły się jeździć konno właśnie na niej? Może była atrakcją festynów? A może była czyimś ślicznym konikiem do kochania w przydomowym ogródku? Tego nie wiem i nigdy się nie dowiem. Wiem tylko, że na koniec jej życia, w podziękowaniu za długie lata pracy i wiernej służby, człowiek przywiózł ją właśnie tu. Do skupu koni rzeźnych. I za garść srebrników oddał wiernego przyjaciela na śmierć.

I wiem, że nigdy nie będzie we mnie zgody na taką niesprawiedliwość, niewdzięczność i krzywdę.