Gdyby człowiek nie skazywał zwierząt na rzeź, mały, koślawy Talarek nigdy by nie stanął na naszej drodze. Nie spotkalibyśmy go w oborze handlarza z ciasno zaciśniętym sznurem na głowie. Nie spojrzelibyśmy w jego zrezygnowane oczy. Nie zobaczyli, jak bardzo boi się tutejszych pracowników, którzy batami wypisują na końskich grzbietach swoją miłość do zwierząt. Ale nasz świat nie jest dobrym miejscem dla koni. Podległe człowiekowi, pozbawione możliwości decydowania, nie mają wpływu na nic. Pokornie znoszą razy, milcząco godząc się na okrutne traktowanie. I tylko czasem cichutko zarżą. Może proszą o życie, a może o kawałek marchewki, by zabrać jej smak do końskiego nieba. Tylko jakie niebo pomieści taką ilość koni….

Talarek też już się szykuje do nieba. Właściciele uznali, że czas umierać i sprzedali staruszka handlarzowi. Raczej nie szukali mu domu, w którym mógłby żyć. Wystarczy popatrzeć na posiwiałe czoło, matową sierść, na krzywe kopyta, by wiedzieć czemu. Na takie jak on nie ma klientów innych niż rzeźnia. Bo na co komu stary, koślawy Talarek, który ani nie zarobi na swojego pana, ani nawet na własną garstkę owsa. A wygląda już tak, że wstyd pokazać.

Życie Talarka dobiega końca. Czy on o tym wie? Czy przeczuwa, że to już koniec? Patrzy na nas, jak by się witał. Może się nie wita, tylko żegna…