Wchodzę do ciemnej, zimnej obory i pierwsze co widzę to jej oczy. Piękne, wielkie, pełne lęku oczy Karmelki. Ale zaraz widzę coś jeszcze. Obok Karmelki stoi Kamyk – mały źrebaczek. Na mój widok ucieka, stukając kopytkami po wybetonowanej posadzce. Jednak zaraz wraca i wciska się w mamę, a ona opiera głowę na jego karku. Stoją tak razem, wsłuchani w siebie, mając tylko siebie nawzajem i nic więcej na tym świecie. Nie mając już nawet przyszłości, bo ona ma dla nich tylko kilka ciemnych i ponurych dni.

Skąd wzięła się w tym przygnębiającym, strasznym miejscu ta piękna kucka o niezwykłym spojrzeniu? Na dodatek ze swoim malutkim synkiem? Handlarz, cuchnący przetrawionym alkoholem i wyraźnie nie w humorze, nie jest rozmowny. Mówi tyle, że kupił je od małżeństwa z miasta. Dlaczego je sprzedawali? Dlaczego akurat tu? Tego już nie mówi, wzrusza tylko ramionami i chrapliwym, przepitym głosem dodaje, że zawracam głowę. A on ma ważniejsze zajęcia, więc albo biorę albo nie, nie ma o czym dyskutować. Koniec wizyty.

Drzwi obory zamykają się za mną z łoskotem. W ostatniej chwili odwracam się i łapię jeszcze raz spojrzenie niezwykłych, pięknych oczy Karmelki. I wiem, że mam już odpowiedź dla handlarza. Taką samą jak zawsze. I tak jak zawsze muszę Was prosić o pomoc. Teraz liczy się każda złotówka i każda godzina. Tylko w Was jest nadzieja dla tych dwóch niewinnych istnień.