Halo? Pan Benek? Dostałem telefon od kolegi, co też handluje. Mówił, że pan kupuje osły, że terapie pan dzieciom robi. No mam taki okaz, w sam raz się nada. Mówię panu, spokojny bardzo, nawet uchem nie ruszy, taki posłuszny. Z klubu go wziąłem. Był on i dwa konie, takie nieduże. Też takie spokojne. No jak — gdzie one są? W rzeźni przecież. Ja, proszę pana, nie zbieram zwierząt, nie trzymam miesiącami, bo i na co? Ja ludziom pomagam, kupuję te, co zbędne, i na ubój daję od razu.
Pan sobie wyobraża, że jedna paniusia z drugą z tych drogich stajni wiezie taką przyczepą piękną konia do rzeźni? One dzwonią do mnie, mówią, żeby przyjechać wcześnie rano, żeby klienci nie widzieli. Ładują same, a jak leją batami, żeby szybciej wchodziły, żeby ktoś nie zobaczył przypadkiem, że konia zabieram? Nie raz muszę im uwagę zwracać, bo potem na rzeźni pretensje mają, że mięso z krwiakami. Kłopoty są z tego tylko.
Ale biorę od nich, bo proszą, żeby kupić. Wie pan, ja pieniądze płacę od ręki, a jak w ogłoszenia dają, to tygodniami sprzedają nie raz, a na koniec często i tak koń do handlarza trafia. Mięso w cenie, a karmienie i szukanie klienta kosztują przecież. A tak, mają pieniądze i nie muszą żywić, kowala wołać ani nic. W sumie to myślałem nawet do pana wcześniej dzwonić i te konie spokojne też zaproponować, ale miejsce było na samochodzie, to pojechały na ubojnię. Ten osioł został tylko. Zainteresowany pan? On tam w siodełku chodził, dzieciaki woził, po przedszkolach też z nim jeździli. Chcę 3800 i dowiozę, gdzie trzeba. Jak dasz dziś zaliczkę 1800 zł i dorzucisz jeszcze stówkę za karmienie, to i przez weekend potrzymam go, poczekam na resztę pieniędzy. To co? Robimy interes?