Są u handlarza. Krzyk, złość, bat, pogarda, fetor odchodów i rzeźnickie, cienkie liny na głowach. Tu nie ma litości dla zwierząt, nie ma serca. Jest waga, jest wyrok, są samochody odwożące niechciane zwierzęta do rzeźni.
Osiołki stoją nieruchomo. Nie szarpią się, nie próbują uciec, nie wołają o ratunek. Karotka między córeczkami. Są rodziną. Są razem, to jedyne, co im zostało. Teraz razem pojadą na rzeź, bo ludzie uznali, że nie są potrzebne, a karmić bez zysku nikomu nie nie opłacało. 

Te osiołki nie są młode. Mama ma ponad dwadzieścia lat, córki mają po kilkanaście. Ośrodek, w którym żyły, skończył działalność. Konie z tego miejsca znalazły domy, ale dla starych, spracowanych ośliczek zabrakło miejsca, zabrakło serca i litości.

Takie zwierzęta nie czeka nic dobrego. Niechciane osiołki nie jadą na zielone łąki, nie odpoczywają, wygrzewając obolałe grzbiety w słońcu. One są zabijane, bo jak mówi handlarz: „co z tym robić i po co karmić, jak nie da zarobku?” To się nazywa ekonomia.

Jutro o świcie, nim jeszcze opadnie jesienna mgła, huknie przed nimi rzeźnicki trap i pojadą do ubojni. Ich ciała, przez które jeszcze w tej chwili płynie krew, zawisną zimne i martwe głową w stronę ziemi. Gdy to się stanie, nic nie będziemy już mogli dla Karotki, Poziomki i Malinki zrobić. Nic!