„Panie Benek, w niedziele go przywieźli, nim do kościoła poszliśmy jeszcze. Dzwonili już wcześniej, ale jechać nie chciałem, powiedziałem, że w Święto nie wożę koni, to gdzieś przyczepkę pożyczyli i tego kuca mi tu pod bramę dostarczyli. Wziąłem, tanio chcieli, to co miałem nie wziąć, jak dobry zarobek sam się pcha w ręce. Na rzeźnie wywiozę, parę złoty wpadnie do kieszeni.

No z półtora roku ma, nie więcej. Młody jeszcze, ale dziki, ludzi się boi, bity musiał być. I to bardzo, bo aż się trzęsie ze strachu. Ci, co sprzedali do mnie, mówili, że dla dziecka kupili na prezent. Ale taki kuc to się nie nadaje, pan wie, jak to się wystraszy jak skoczyć może, jak kopnąć nawet niechcący. Gdzie to taki łach do ludzi, to tylko na rzeź. Rękę podniesiesz, a ten po ścianach skacze, taki przerażony. A oni, wiesz pan, ze zdjęcia kupili, ktoś im przywiózł na podwórko. Pojęcia nie mają, zapłacili i myśleli, że jakoś to będzie, a to się tylko na ubój nadaje, bo nerwowy bardzo.

Wiozę jutro na rzeźnie, nie mam jak trzymać, bo cała obora towaru stoi, musiałem go w garażu uwiązać, bo miejsca nie mam dla niego.
Chcesz Pan, to kupuj, u mnie każdy towar jest na sprzedaż. Tylko nie wiem, po co on Panu, nie lepiej coś spokojnego kupić? Starszego? Ten ani ładny, ani zadbany, ani spokojny. Taki koń to kłopot tylko, kto to ma się z tym użerać i po co? I do tego ogierek, źrebaka nie urodzi, kastrować trzeba, strata taki koń.„