Lusia jest malutka. Ma pół roczku, jest ciekawska. Jest delikatna, jeszcze trochę nieporadna. Jeszcze wierzy, że dłoń to głaskanie, nie kij. Że głos człowieka niesie opiekę, nie strach. Patrzy ufnie. Przytula się do mamy. Nie wie, że ma umrzeć. Mama nie jest ufna. Mama widziała. Nie odchodzi od malutkiej nawet na krok. Nie chroni siebie. Chroni ją. Ale nie jest w stanie ocalić swojego dziecka. Konie mogą tylko tyle, na ile pozwala im człowiek.

Szanowni Państwo,
jeśli dziś nie dopłacę 2700 zł, on je załaduje i wywiezie do rzeźni.

Powiedział, że nie będzie dłużej czekał na pieniądze, bo potrzebuje gotówki. Prosiłem, żeby tego nie robił, mówiłem, że Lusia taka mała, ale usłyszałem tylko, że „swoje waży, a za źrebaki płacą najwięcej…”
Zarżną Lusię i jej mamę. Zabije je nóż rzeźnika i chciwość. 

Ta wiadomość, te słabe, rozmazane zdjęcia, to ostatni akt rozpaczy. Ostatnia szansa.

Nie jestem w stanie przekonać handlarza, by zmienił zdanie, ile mogłem – też wpłaciłem. Piszę i dzwonię wszędzie, ale każdy mówi nie dzisiaj, nie teraz. A one nie mają czasu na czekanie, jeśli nie zdarzy się cud, jeśli nie dam handlarzowi 2700 zł malutka Lusia i jej ukochana mama zostaną zabite w ubojni. Nic już nie będziemy mogli dla nich zrobić.

Pokornie proszę o pomoc, o cud, o udostępnianie, o wysyłanie wiadomości do rodziny, do znajomych. Proszę, nie zostawiajmy ich, zatrzymajmy się na moment. Pomóżmy im, bo one same sobie nie pomogą.