Jeszcze niedawno Iskierka żyła beztrosko w swojej stajence. Była tam przyjaciółką dzieci, które każdego dnia ją czesały i karmiły marchewkami. Garnęły się do niej, do jej miękkiej, puszystej sierści i błyszczących, pełnych ufności oczu. Prowadzały Iskierkę na spacery, czyściły, rozczesywały grzywę i ogon. Wszystko zmieniło się, gdy właściciel Iskierki popadł w długi i zdecydował się sprzedać kucyka. W jednej chwili Iskierka z ulubienicy dzieci stała się kawałkiem żywego mięsa. Siłą wciągnięta do przyczepy pojechała do miejsca, gdzie stoją konie przeznaczone na rzeź. Jej los został przesądzony, Iskierka musi spłacić życiem długi swojego pana.

Dziś przerażona Iskierka stoi w stęchłej oborze, wiedząc, że czeka na zabicie. Nikt już nie przynosi jej słodkich marchewek, nikt nie wyczesuje sierści, nie przytula, nie głaszcze. Ta małą kucka nie rozumie co zrobiła złego, że się jej pozbyli.

Pytałem handlarza, czemu właściciel nie szukał innego kupca. Ten zaśmiał się tylko i powiedział, że nawet na kolorowego kucyka ciężko znaleźć klienta innego niż rzeźnia, a Iskierka jest czarna. A czarne kucyki są niewidoczne, są zbyt zwykłe, by ktokolwiek chciał je kupić. I nie ma znaczenia, że kilka miesięcy temu Iskierka była kryta i najpewniej jest źrebna. Nikt jej tu badać nie zamierza, za to w piątek zawiozą ją na ubój. To już ostatnie godziny jej życia.

Razem możemy przerwać tę historię, która jutro zakończy się tragedią i dać Iskierce szansę.