Handlarz uchyla drzwi komórki, ale Gucia wyprowadzić nie chce. Spluwa z obrzydzeniem, wykrzywia w grymasie usta, i mocniej zaciska dłoń na trzymanym kiju. Przerażony osiołek, raz-dwa, ucieka w ciemny kąt. Byle by tylko dalej, byleby jak najprędzej. I choć kuśtykając na zdeformowanych kopytkach trudno być szybkim, to kij nie dosięga celu. Przecina tylko powietrze. Gucio zamiera i niemal słychać obijające się o żebra jego oszalałe strachem serce. Handlarz zanosi się tubalnym śmiechem i mówi, że uczy go biegać i zatrzaskuje zardzewiałe drzwi.
Koniec widzenia.

Gdy pytamy o cenę Gucia, mężczyzna dziwi się, po co nam kaleka. Proponuje, że znajdzie nam innego. Dodaje, że na tego jest już świąteczny plan. Sąsiad ma ubojnie, raz-dwa, zrobią z nim porządek. Negocjujemy długo, bez wytchnienia. Handlarz się świetnie bawi, zwodzi, ignoruje nasze prośby. W końcu się nudzi i pada cena, ale i kłoda pod nogi. Mamy w środę do godziny 18, raz-dwa, zapłacić 1000 zł zaliczki. Jeśli damy rade to pozostałe 2400 spłacimy po świętach. Jeśli nam się nie uda i nie wrócimy w środę 15 grudnia z pieniędzmi, mamy nawet nie dzwonić.
W czwartek Gucio zostanie zabity.
Raz-dwa.