Gdy byłem u handlarza, właśnie go przywieziono. Z przyczepy wyprowadził go hodowca. Handlarz wprawnie zamienił kantar na sznur. Pieniądze na paszport Dzielnego. Życie na czekanie na zabicie.

Dzielny patrzył, jak odjeżdża człowiek, którego znał. Cicho rżał… Może myślał, że zaraz wróci. Że go zabierze. Że to tylko chwila albo pomyłka. Ale ten nawet się nie odwrócił. Handlarz szarpnął za linę i szary, drobny koń powędrował do obory.

„Panie Benek, daj pan spokój z tym ‘szkoda’. Tych koników polskich nikt nie chce. Ani to ładne, ani mądre. Hodowca dostał kasę — pojedzie na wakacje. Ja zarobię parę stówek. Włoch się naje młodej koniny. Każdy zadowolony. Po co to trzymać? Karmić? Na co?”

Tak wygląda przyszłość Dzielnego. A właściwie ostatnie godziny. Bo jutro rano załadunek na rzeź.

Nie zmienimy całego świata. Ale dla Dzielnego możemy zmienić wszystko.
Dla tego małego, szarego konika, który nie rozumie jeszcze, że jego życie wyceniono na kilogramy mięsa… możemy zrobić coś, co dla niego będzie całym światem.