Burek jest puchatym, szaroburym osiołkiem, którego spotkało to co spotyka wiele innych osiołków. Właściciele kupili go jak był jeszcze malutki i bardzo go lubili. Zajmowali się nim, czesali, dawali marchewki. Był ulubieńcem dzieci – taki mały puszysty osiołek. Dzieci z całej wsi przychodziły do niego aby go pogłaskać i się z nim pobawić. 

Z biegiem czasu właściciele mieli coraz mniej cierpliwości dla Burka, który przestawał być już małym, słodkim osiołkiem. Dzieci już do niego nie przychodziły, nikt nie częstował marchewką ani nie czesał futerka. Stał się bardzo samotny, nie miał żadnych oślich przyjaciół. Całe dnie spędzał w małym przydomowym składziku. Gdy właściciele w końcu zrozumieli, że Burek nie jest pluszową zabawką tylko zwierzęciem które ma własny charakter i potrzeby stwierdzili, że nie jest im już potrzebny. Przecież oni chcieli słodkiego, małego osiołka dla dzieci do zabawy, a nie kolejny obowiązek. Przecież i tak mieli wystarczająco dużo na głowie.

I tak Burek trafił tutaj. Stoi teraz na podwórku u handlarza i przerażonym wzrokiem wyczekuje swoich właścicieli. On mimo wszystko bardzo za nimi tęskni i liczy, że jeszcze po niego wrócą. Przecież on tak bardzo się starał być idealnym osiołkiem i robił to co do niego należało. Dawał się głaskać, nawet będąc już bardzo zmęczonym. Nigdy nikogo nie ugryzł, zadowalał się małą garstką sianka i jednym krótkim spacerem co kilka dni. Niestety, to nie wystarczyło aby zasłużył na życie. Mimo swojego starania i oddania został potraktowany jak przedmiot, który stając się bezużyteczny trafił na śmietnik.