Nazywam się Tola. Jestem starą, zmęczoną klaczą, która kiedyś była „dla dzieci”.
Latami miałam swój świat — małe dłonie wplatały mi kokardki w grzywę, ktoś przytulał się do mojej szyi, opowiadał sekrety i szeptał, że jestem „najlepszym koniem na świecie”. A ja się starałam, dźwigałam dziecięcy strach, pomagałam gdy chciały jeździć. Uczyłam cierpliwości i odwagi. Byłam spokojna i uważna. Zawsze. Nawet wtedy, gdy bolało.

A potem oni dorastali. Jedno po drugim. Przestali przychodzić. Ja się zestarzałam.

Stałam sama, wypatrywała, czekałam, ale nie przychodzili. Nikt nie chciał zauważyć, że kuleję. Że już nie galopuję, że coraz więcej odpoczywam i częściej leżę. Nikt nie wezwał lekarza, by mnie zbadał. Nikt się już o mnie nie troszczył jak wtedy, gdy byłam potrzebna. Po prostu… któregoś dnia kazali mi wsiąść do przyczepy. Poganiali batem. Śmiali się, że z takim trudem wspinam się po trapie samochodu. 

Pojechałam. Nie na końską emeryturę.
Pojechałam do handlarza.