Szanowni Państwo,
Za każdym razem, gdy zamieszczam prośbę o ratunek dla zwierzęcia, denerwuję się. Bo to nie jest ani proste, ani przyjemne prosić o pieniądze. To nie jest miłe słuchać obelg w słuchawce i czytać wyzwiska w mailach. To nie jest łatwe stać po stronie zwierząt, gdy tak wiele osób nie rozumie, że one też nie chcą umierać. Tragiczne jest to, że traktujemy je jak własność, decydując do woli o ich prawie do życia i nie życia. A one oddychają, czują, boją się i kochają. I nawet te stare, chore czy słabe wcale nie chcą wisieć głową w stronę ziemi…

Szczotka widziałem wiele razy, gdy przejeżdżałem samochodem przed wieś, w której mieszkał. Patrzyłem, jak wydreptuje piaskową ścieżkę wzdłuż ogrodzenia. Całymi dniami chodził od prawej do lewej. I ciągle od nowa. Był sam, był samotny. Ogromna krzywda dla zwierząt, które w naturze żyją w stadach.
Było mi go bardzo żal, pytałem jego pana czy jest na sprzedaż. Zawsze mówił, że nie, bo Szczotek to jego pracownik, latem zarabia wożąc dzieci. Pytałem, czy go odrobacza i jak często bywa kowal. Pytałem, czemu nie ma dla niego towarzystwa. Potem już o nic nie pytałem, bo właściciel chował się do domu, gdy mnie widział. Od handlarza dowiedziałem się, że teraz sprzedał Szczotka na mięso. Pojechałem tam. Tak jak smutny był w swoim domu, tak i teraz Szczotek stał ze zwieszoną głową, nie reagując na nic. Handlarz powiedział, że po sezonie stał się zbędny, a siano coraz droższe, owies też, woda też kosztuje. Właściciel nie chciał trzymać darmozjada, przywiózł go sam i powiedział, że na sezon kupi kucyka do pracy. Że to lepszy interes niż trzymać i karmić cały rok. Ot, zwykła historia, kolejnego zwierzęcia potraktowanego jak odpad po sezonie zarobkowym.