Ale widzisz. I ten widok łamie ci serce. I budzi gniew. Jesteś zupełnie bezsilny. Nie możesz Marianki zabrać. Nie możesz jej pomóc. Tu, w oborze gdzie ona czeka na transport do rzeźni, panem życia jest handlarz. On jest właścicielem. On decyduje.

Ty możesz podejść, ale nie za blisko, możesz popatrzeć, ale niezbyt długo, możesz zrobić, ale tylko kilka zdjęć. Żadnych filmów! Żadnych marchewek! O głaskaniu nawet nie myśl. I nie wykłócaj się z handlarzem, miło się uśmiechaj, przytakuj, choć wcale nie chcesz, bo inaczej już nigdy jej nie zobaczysz. Stalowe wrota odcinające brudne podwórze od świata żywych, zatrzasną ci się przed samym nosem.

Stoisz i patrzysz na smutek w jej oczach. Widzisz, że Marianka ma długie uszy, stalową sierść, jak na osiołka ma bujną grzywę. Pewnie za młodu była śliczna. Dziś ma kilkanaście lat. Jest zniszczona przez ludzi, dla których zwierzę to tylko parobek, który ma zarobić. Po latach służby, los Marianki przypieczętowały starość i choroba. Handlarz kupił, podtuczy, wywiezie na rzeźnie. Gdy pytam, czy mu nie żal, mówi „przecież to nie zarabia, po co to trzymać?” i szturcha grubym kijem przerażoną ośliczkę. Bo w świecie, w którym Mariance przyszło żyć oddychanie musi być rentowne. Inaczej chwila i „darmozjad” znika.

Jeśli teraz nie zrobimy nic, Marianka też zniknie.