Szanowni Państwo,
Piszę dziś do Was pełen obaw czy ktokolwiek zechce pomóc starej Beni. To ośliczka, która przez całe swoje życie służyła człowiekowi, nie oczekując niczego w zamian. A teraz, po latach pracy w cyrku odesłano ją na rzeź. Bo stara. Bo zbędna. Bo brzydka. Bo niepotrzebna.

Przez całe życie Benia, choć nie chciała, zabawiała dzieci i dorosłych, przemierzając z taborem cyrkowym tysiące kilometrów. Żyła życiem, którym nie chciałby żyć żaden osiołek. Jej ciało, jej długie niesforne uszy, sztuczki do jakich ją zmuszano były przedmiotem żartów, dowcipów i rozrywki. A dziś, to ciało jest fizycznym wcieleniem jej wartości rynkowej. Po latach ciężkiej służby warta jest tylko tyle ile waży. Ani grosza więcej.

W drewnianej przybudówce, gdzie fetor obornika miesza się z odorem zbliżającej się śmierci czeka na swój koniec. W jej smutnych oczach widać ogromną bezsilność. Nie rozumie co zrobiła złego, że nikt jej nie chce, a tak bardzo chciałaby choć raz poczuć się kochana. Nie wie, dlaczego nikt o niej już nie pamięta. Przecież starała się, a to wszystko na nic.

Nikt nie miał dla Beni dość współczucia, by zapewnić jej dobrą emeryturę. Nikt nie miał dość przyzwoitości, by dać jej dach nad głową.