Wizyta u handlarza. Konie oddzielone od lata, nadziei, szansy na życie. Nie galopują po łące, nie grzeją się w gorącym słońcu, nie skubią trawy. Obora. Obora handlarza. Tu jest końca początek.

Zachary. Lina oplata głowę. Zaniedbane kopyta rytmicznie walą o beton. Wali też bat, aż Zachary przysiada. Wtula się w drzwi, zawias, ścianę, skobel. Zaczyna rżeć, ale bat ucisza jego rozpacz. Handlarz, aż cmoka, że posłuszny i grzeczny. A on cały drży, każdy mięsień napięty. Tak bardzo przerażony. Tak bardzo.

Zachary ma wielkie, wystraszone oczy. Przykładam rękę do jego szyi. Strzyże uchem. Zerka niepewnie. To na mnie, to na bat. Gdy go głaszczę, rozluźnia się na chwilę. Handlarz tylko patrzy, bat trzyma w dłoni. Gotowy i chętny, by zrobić porządek. W oborze jest tylko jeden pan. To on wymierza razy za winy. Ten sam pan wyznacza datę śmierci.

Mówi, że Zachary latami krył, ale dorosły jego córki. Stał się niepotrzebny. Klientów właściciel szukał, dawał ogłoszenia, ale nikt nie był zainteresowany kupnem nic nieumiejącego ogiera z krzywymi, zaniedbanymi kopytami i nakostniakami. Handlarz nie marudził, podjechał ciężarówką. Porozmawiali o pogodzie. I o hodowli. Potem przeliczyli pieniądze. Uścisnęli dłonie. Huknął o ziemię trap, wzbijając tuman kurzy. Nim opadł, Zachary był już w samochodzie.