O Włóczykiju pierwszy raz usłyszałem w czerwcu. Wiedziałem, że handlarze się koło niego kręcą. Nie miałem kontaktu do właścicieli, ale też miejsca, by go przyjąć. Nie widziałem szansy na pomoc. Kilka dni później koń stał już u handlarza, który co tydzień TIRami wywozi konie na rzeź. Pojechałem tam, ale gdy go zobaczyłem wiedziałem, że nie ma żadnych szans na kupca. Nie spodziewałem się, że plecy Włóczykija są aż tak zdeformowane. Bardzo się zdziwiłem, gdy handlarz powiedział, że na razie go nie wywozi, bo ktoś o niego pytał i miał mu znaleźć dom. Wiadomo było o co chodzi, koń nie był bardzo utuczony więc stał by się upaść, to raz, a dwa mężczyzna liczył, że dostanie więcej niż w rzeźni. Oni zawsze na to liczą, że zarobią kilkaset złotych więcej i odpadnie im jeszcze wożenie do ubojni, a to też oszczędność.

Włóczykij czekał i jadł. Skończył się czerwiec, minęły wakacje i wrzesień. Z zakupu nic nie wyszło, a cierpliwość handlarza zaczęła się kończyć. Koń zrobił się szeroki, kręgosłup wygiął się jeszcze bardziej, również dlatego że nie wypuszczany na dwór, nie miał jak biegać, więc mięśnie grzbietu robiły się z każdym dniem słabsze.