Za siedmioma pagórkami, za lasem, co szumi starymi sosnami, leży miejsce, które dla wielu stworzeń stało się domem. Benkowo — kraina, gdzie serca biją inaczej, a każde życie, nawet to najmniejsze i ciche, jest warte ocalenia.

W tej krainie żyje blisko dwieście osiołków.

Szarych, czekoladowych, w łatki, dużych i malutkich. Każdy z nich niesie w sobie inną opowieść — o pracy, o zmęczeniu, o smutku. Byli kiedyś zapomniani. Dźwigali ciężary, ciągnęli wózki, obracali się w kółko w turystycznych miasteczkach, dopóki nie stracili sił. Potem, zamiast do rzeźni, trafili tutaj… do Benkowa. I tam ich serca na nowo poczuły, że są ważne.

Ale choć Benkowo to kraina dobra, nie wszystko jeszcze było tak, jak powinno.
Bo osiołki miały swój zimowy wybieg, a tuż obok czekała na nie piękna łąka. To była ogromna łąka — zielona, miękka, pachnąca słońcem i deszczem. Rozciągała się aż po horyzont, a gdy rano wstawało słońce, cała mieniła się złotem i zielenią. 

Ta łąka była wyjątkowa, bo nie należała do nikogo… i jednocześnie czekała. Czekała na swoje stado. Na tych, którym życie nigdy nie było łaskawe. Na tych, co dźwigali ciężary, co w słońcu i deszczu szli przed siebie, choć nikt ich nie pytał, czy mają jeszcze siły. Czekała na osiołki.