Osiołek Piotruś urodził się w podłej obórce w pewien deszczowy, listopadowy poranek. Nie było przy nim gospodarza, nie było przy nim weterynarza. Nikt nie był świadkiem tego, co się wydarzyło. Gospodarz znalazł rano ledwo żywą ośliczkę i jej synka Piotrusia. Jego mama była bardzo osłabiona porodem i ledwo go wykarmiła.  Już nigdy nie doszła do siebie i po kilku tygodniach umarła.

Piotruś został sam. Musiał sobie radzić w obórce, walczyć o jedzenie i ciepłe miejsce. Tak mijały miesiące a Piotruś stał się niepotrzebnym popychadłem. Nie miał przyjaciół ani wśród ludzi ani wśród zwierząt. Stał smutny w kącie ze spuszczoną głową. Pewnego dnia gospodarz sprzedał tego, jak go nazywał darmozjada, na targu, ludziom prowadzącym mini zoo. Życie gorzko doświadczyło Piotrusia. Tak, że nie mógł z siebie wykrzesać entuzjazmu do zabawy z dziećmi.

Nie potrafił być takim wesołym osiołkiem co biega za dziećmi w poszukiwaniu marchewki. Wolał stać w kącie ze zwieszoną głową. Dzieci nadały mu przezwisko Ponury Piotruś i już nie chciały się z nim bawić. Tak, że właściciele mini zoo uznali Piotrusia za zły nabytek i sprzedali go handlarzowi skupującemu konie na rzeź.