Handlarz z pomocnikiem siłą wypychają przestraszoną Pętelkę z obory. Stara ośliczka zapiera się jak tylko może. Na nic bat, krzyki, szarpanie za linę. Pętelka nie chce iść. Opuchnięte nóżki, matowa wyliniała sierść, zarwane plecy. Nie miała lekkiego życia. I już wie, że nie ma nagrody za posłuszeństwo, oddanie i cierpienie. Za pracę jest wysyłka do rzeźni. Tak bardzo się boi, że to już koniec. Że nie przeżyje ani dnia dłużej, a fetor śmierci i spracowany bat to ostatnie co poczuje.

Nie pytamy, skąd jest ani kto był właścicielem Pętelki, bo dobrze wiemy, że tu nie ma znaczenia, co robiła ani jaki dała zysk. Nawet gdyby udało się znaleźć jej byłego pana to i tak by jej nie chciał. Pętelka się nie zagubiła, nikt jej nie szuka, nie wyznacza nagrody za wskazanie miejsca gdzie jest. Trafiła tu, bo tak zdecydował człowiek, dla którego zmarnowała całe życie. Dla jego zysku pracowała i rodziła. Ale to nie ma znaczenia. Tutaj życie wycenia się kilogramami, a nie przydatnością czy dawnymi zasługami. Tu, gdzie fetor obornika miesza się z panicznym strachem, a huk rzeźnickiego trapu wyznacza zbliżający się kres życia, żadna praca nie ma znaczenia.

Jeszcze tylko trochę Pętelko, jeszcze trochę. Za chwilę nadejdzie dzień, gdy w wilgotnej, pachnącej oraną ziemią mgle, pokłoni się przed tobą trap rzeźnickiej ciężarówki. Wejdziesz po nim. Krok po kroczku, nóżka za nóżką będziesz się wspinała co sił. Co sił kochana Pętelko.
Sama.
Taka słaba, taka stara. Tak bardzo oszukana przez wszystkich.