Jest wysoka i masywna, ma dobre pochodzenie. Kiedyś na pewno wielu chciało mieć ją w swojej stajni. Ale dziś, gdy zrobiła się stara, przyszło jej się mierzyć z najgorszą rzeczywistością. Przepełnioną ciemnością, fetorem stęchłego obornika i brudem. Pełną upokorzeń i wiedzy, że jest już nikomu niepotrzebna. Stanęły w tej komórce oba i choć ich drogi są inne, to ludzie zaplanowali dla nich ten sam koniec.

Prometeusz dostał swoją szansę, wierzę, że uda się go spłacić. Ale jak zabrać jednego z tych koni zostawiając drugiego. One są ze sobą tak bardzo zżyte.

Pytałem o tą klacz. Handlarz mówi na nią stara, zbędna kobyła. Wziął ją od innego handlarza na tuczenie. Z pogardą dodał, że na nic innego się nie nadaje. A dla mnie jest Nadzieją. Dużą, mądrą kasztanką. Koniem spokojnym, będąc oparciem dla przerażonego, bojącego się ręki, Prometeusza.
To ona wystawia głowę, gdy się do nich wchodzi. To ona osłania sobą przerażonego przyjaciela. To ona trąca go nosem, dodając otuchy. Jest tak bardzo dzielna. Jest taka silna.

Nie prosiłbym Was o ratunek dla Nadziei, gdyby Pani Agata (która wspiera Łaskę) nie zaoferowała pomocy i dla tego konia. Ale w sytuacji, gdy jest miejsce w pensjonacie, jest osoba, która będzie opłacała koszty, nie odwracajmy się od niej. Nadzieję od życia oddziela garść pieniędzy.