W handlarskiej oborze jest tak jak zwykle – ciemno, zimno i smutno. Jedyne co się tu zmienia, to konie. Jedne przyjeżdżają, inne odjeżdżają. Odjeżdżają żeby pożegnać się z życiem. Tylko cud mógłby sprawić, że stanie się inaczej.

Morelka. Stara, stareńka kucka. W oborze handlarza wygląda jak promyk światła w mroku. Światła, którego sama już nigdy nie zobaczy. Morelka jest niewidoma. Nienaturalnie wygięte nogi pokazują, że miała ochwat, który – nieleczony – sprawia jej teraz przy każdym kroku ogromny ból.

Skąd wzięła się tutaj? Handlarz wiele nie mówi. Ktoś przywiózł, zostawił kuckę, wziął pieniądze i czym prędzej odjechał. Tak kończy wiele starych zwierząt – po latach służby, gdy przez choroby lub wiek stają się nieprzydatne, człowiek pozbywa się ich jak niepotrzebnych sprzętów. A gdzie sprzedać starą, chorą, ślepą kuckę jeśli nie do skupu koni rzeźnych? Tu nikt nie patrzy, czy koń jeszcze do czegoś się nada, czy ma siłę, czy jest młody i ładny. Liczy się tylko waga i cena.

I tak Morelka trafiła tutaj, jak wiele innych koni przed nią i wiele
innych po niej. Stara się nie poruszać, bo przestrzeń wokół jest
nieznana i ukryta w mroku. Stoi ze zwieszoną głową, na obolałych nogach,
próbując odciążać je na zmianę. Wygląda, jakby straciła już wszelką
nadzieję.