Tych ściśniętym strachem serc i cierpienia nie widzi świat. Nikt nie widzi matek broniących swoich ukochanych dzieci. Nikt nie wie o maluszkach, które zobaczą słońce tylko jeden raz, ładowane na samochód jadący do ubojni. Nikogo nie obchodzi to co się dzieje w świecie, o którego istnieniu nie chcesz wiedzieć. Handlarskie obory i rzeźnie nie mają szklanych ścian, a beton skutecznie usypia nasze sumienia. Nic nie swędzi. Można spać spokojnie…

Gdy rozdrażniony nieposłuszeństwem handlarz zamachuje się kijem, Miła zaczyna się trząść. Przerażonym wzrokiem bacznie obserwuje pana życia i śmierci. Dobrze wie, że źli ludzie robią złe rzeczy i używają to co mają w ręku. I choć bardzo się boi to i tak zrobiłaby wszystko byle ocalić swoje maleńkie dziecko, a nie może zupełnie nic. Może tylko starać się ją zasłonić i czekać. Aż i dla nich wybije godzina śmierci. I wtedy huknie o ziemię rzeźnicki trap. Miła trąci córeczkę nosem by za nią ufnie ruszyła. W akompaniamencie uderzeń kopyt o stalową podłogę, poprowadzi własne dziecko na śmierć.
Nie zobaczysz, jak wygląda końska rozpacz. Nie usłyszysz ich wołania. Nie ściśnie ci gardła żal, nie spłyną łzy po policzkach, bo nie będziesz widział, jak umierają. Co się dzieje w rzeźni, tam pozostaje.