Szanowni Państwo, dziś przychodzę do Was z prośbą o ratunek dla źrebnej klaczy o imieniu Łaciata. 

Nie znam jej historii, wiem tylko że jest z dzikiego chowu, a teraz kiedy przybrała na wadze, ze względu na malucha, który jest w jej brzuchu, postanowiono ją sprzedać do rzeźni. 

Żeby dobrze zarobić. I pewnie, przy okazji się jej pozbyć, bo jest bardzo płochliwa i bardzo nieufna. Kiedy chciałem ją pogłaskać to się tylko odsuwała i kuliła uszy, widać że była chowana bez kontaktu z człowiekiem. Pewnie była na tyle dzika, że nie udało się jej zajeździć, czyli nie przedstawiała żadnej wartości użytkowej. Taki darmozjad, który chodzi po łące. 

Ale teraz, kiedy jest źrebna, złapała parę kilo i wreszcie zwróci się jej utrzymanie. Rzeźnicka waga nie kłamie, tam wartość życia jest wyliczana w kilogramach.

Wiele razy spotykałem się z tym obrzydliwym procederem, ale nigdy go nie zaakceptuję. Kiedy patrzę w oczy Łaciatej, nie widzę tam kilogramów mięsa przynoszącego zysk. Widzę tam wrażliwą i przerażoną istotę błagającą o ratunek. I nigdy się nie odwrócę na pięcie w takim przypadku. Zawsze podejmę próbę ratunku, nawet jak nie będzie takiej szansy.