Wiesz jak wygląda piekło? Maciejka tam była. Po tamtej stronie. Tam, gdzie jest mrok, strach i ból są codziennością. Nie ma tam nadziei, empatii, troski o zwierzęta. Jest zużyty bat, pracownik kat, praca ponad miarę i rodzenie co rok. Tam, gdzie zwierzęta są maszynkami do zarabiania pieniędzy ich życie naznaczone jest przemocą, przesiąknięte upokorzeniem i beznadzieją.

Od wiosny do jesieni drepczą w koło całe dnie wożąc na swych coraz bardziej zarwanych plecach, zbyt dużo zbyt ciężkich dzieci. Rodzą w międzyczasie, by nie było pustych przebiegów. A gdy już nie dają rady pracować na swoich oprawców, przyjeżdża handlarz, płaci, zabiera. Znikają, gdy z drzew spadają pierwsze jesienne liście. Wtedy gdy dzieci idą do szkoły, spracowane posezonowe osiołki jadą na rzeź.

Dla Maciejki te wakacje to był ostatni sezon. Ośrodek, w którym spędziła całe życie, sprzedał ją na ubój. Kulawa, wyniszczona, niedająca się zaźrebić nie miała już tam czego szukać. Nie może zarobić na garstkę owsa, nie ma prawa, by żyć. Uwiązana w oborze handlarza czeka na swój koniec.

Tu nie mają znaczenia żadne zasługi, ilość porodów ani wydreptane kilometry z dziećmi na plecach. Maciejki życie przestało się opłacać i nie znalazł się nikt kto chciałby dać jej dom na ostatni czas. Jedynym miejscem gdzie stare jak Maciejka osiołki, wita się z zadowoleniem, jest obora handlarza, poczekalnia przed wyjazdem do rzeźni.