Życie Gorszej zaczęło się marnie, a jak się zaczęło tak i całe jej zleciało. Obdzierano ją ze szczęścia kawałek po kawałku. Przez niemal 20 lat odebrano jej wszystko co sprawiało, że mogła mieć dobre życie, w zamian dokładając więcej wymagań, pracy, obowiązków. I choć bardzo się starała, sumiennie wykonując wszystkie rozkazy, nie znalazł się nigdy nikt, dla kogo byłaby wyjątkowa. Inne osiołki ktoś kochał, dawał im dom z prawdziwego zdarzenia. I tylko ją szczęście zawsze omijało. Zawsze była Gorsza, mniejsza, z za krótkimi uszami, za niska, zbyt uparta. Nie taka jak powinna. Nie spełniała oczekiwań, zawodziła każdego. Trzymano ją tylko na źrebaki, które rodziła rok po roku. I na nic było jej rozpaczliwe wołanie za ukochanym maleństwem, które siłą jej zabierano. Nie mogła zrobić nic. A po latach już wiedziała, że zbyt głośna rozpacz drażni ludzi. A rozdrażnieni ludzie używają bata, deski, kija.  Nie raz i nie dwa…
Dziś Gorsza stoi na końcu ziemskiej drogi. Spracowana, zniszczona, z zaniedbanymi kopytami i rzeźnickim sznurkiem, który trzyma ją za głowę czeka na śmierć. Po latach pokornej służby odesłano ją na rzeź. Wygląda z obórki, ale nie woła. Nie prosi już o nic. Zrezygnowana i smutna obojętnie wodzi wzrokiem po podwórzu. Nie spodziewa się po ludziach niczego dobrego.