Gdy zaglądam do komórki, mały Łatek przyciska swoje chrapki do kraty. Długie rzęsy, smutny wzrok, zmierzwiona, śmierdząca sierść. Może marzy, by stąd uciec? A może wygląda tylko bo gdy otwierają się drzwi, to widzi niebo? Choć przez chwilę. I powietrze jest wtedy dobre, świeże, czyste, pachnące życiem. Nie dusi, nie wgryza się w nozdrza, nie drażni płuc. Może gdyby Łatek nie mieszkał cały czas w zakratowanym kąciku komórki, nie kaszlałby tyle drażniony parującą uryną

Ale mały Łatek nie ma wyjścia, nikt go nie chce, on sam nie ma wpływu na swój los. Małe kucyki nikogo nie obchodzą, nie ustawiają się po nie też kolejki chętnych. I tylko z rzadka któremuś trafi się dobry dom. Łatkowi się nie trafił. Jemu w udziale przypadła śmierć w ubojni.

Łatek to jeszcze dziecko ma około roku. Stoi tu od kwietnia. Handlarz mówi, że kupił go na zamówienie klienta, mieli przyjechać i go zabrać. Kucyk miał być młody, łaciaty, dla dziecka. Przyjechali, ale gdy konik zaniósł się kaszlem, zniknęli szybciej, niż się pojawili. Na odchodne ładnie ubrana pani rzuciła tylko, że „takie coś to niech wiezie na rzeź, a nie ludziom wciska”. Łatek patrzył za nimi, póki nie zatrzasnęły się drzwi jego komórki. Tyle było z obietnicy dobrego życia.
Handlarz mówi, że Łatka trzymać już nie będzie. Przecież za kaszlącego kuca i tak klienta nie znajdzie, a jeść mu dać trzeba, siano, słoma coraz droższe. Nie chce dokładać przecież utrzymanie dużego domu i ogrodu kosztuje.

Szanowni Państwo, prosimy o pomoc dla małego Łatka. Życie tego konika wyceniono na 2400 zł. Umówiliśmy się na płatność w 2 ratach. Połowę musimy zapłacić już 6 lipca, drugą część do 15 lipca. To trudny okres na ratowanie zwierząt, ale chociaż spróbujmy mu pomóc.