Bezpieczny świat Lakiego skończył się w chwili, gdy do komórki, w której mieszkał z mamą, wszedł handlarz. Wprawnym ruchem owinął linę na głowie przestraszonego źrebaka, bez problemu wyciągnął go siłą na dwór, a później wepchnął na trap rzeźnickiego auta. Laki rżał, rżała jego ukochana mama, ale oszalałe z rozpaczy i przerażenia konie nie mogły nic już zrobić. Zapadła decyzja, że Lakiego trzeba się pozbyć, bo uznano, że nic z niego nie będzie i sprzedano na rzeź.
Handlarz powiedział, że Laki chorował od małego i było tylko kwestią czasu, że go ubiją. Gdy pytam, co mu jest, mężczyzna mówi, że nie wiadomo, bo lekarza nie wzywano. Hodowca leczył źrebaka swoimi sposobami i nie planował wydawać pieniędzy na wizyty weterynarza. Mówił, że konie trzyma dla zarobku, a nie by mieć koszty.

Gdy wszedłem do Lakiego trząsł się cały z przerażenia. Bał się, bo został zupełnie sam w strasznym miejscu, którego nie znał. Rżał cichutko za każdym razem, gdy słyszał inne konie. Czekał na ukochaną mamę. Jeszcze tliła się w nim nadzieja, że po niego wróci. Wołał ją. Prosił, by przyszła i go zabrała. By mógł się w nią wtulić i przestać się bać. By ochroniła go przed tym, co go czeka. Jeszcze wierzył, że ją zobaczy, że ona mu pomoże…

Ale Laki wołał nadaremno. Jego mama go nie usłyszy, nie pomogą mu też inne konie, które tak jak on, trafiają do handlarza na chwilę. Ta obora to ostatni przystanek przed rzeźnią. Tutaj nikt nie szuka zwierząt do kupna, tu trafiają te, dla których nie ma przyszłości. Te, których nikt już nie chce. I nie ma znaczenia, że niektóre – tak jak Laki – są końskimi dziećmi, które mają po kilka miesięcy. Nie ma znaczenia nic, prócz wagi i ceny, jaką daje rzeźnia.