Dziś przychodzę do Was prosić o pomoc dla takiego chorego konia. U handlarza mówili na niego King, bo jest wielki i ciężki. Mówili też, że jest bardzo spokojny, choć nie widzi na jego oko i do tego jest ogierem. Zaprzęgali go nawet do wozu razem klaczą i nic nie robił. Tak, handlarze mają swoją klasyfikację chorób i syndrom Woblera nie należy do tych, które eliminują z ciężkiej pracy. A przecież to bardzo poważne schorzenie neurologiczne wynikające z deformacji i ucisku na rdzeń kręgowy.
Jeden z handlarzy tak bardzo wierzył, że dobrze go sprzeda, że wysłał nawet Kinga na nauki. Przyuczyli go do zaprzęgu, siadali na niego, nikt się nie przejmował, że koń jest chory. Że chodzi chwiejnym krokiem bujając się na boki, że kuleje, że ciągnie zadnimi kopytami po betonie tak, że aż je ściera. Gdy pytałem handlarza czy tego nie widzi to powiedział tylko, że „to nic, kiedyś takimi końmi normalnie się w polu robiło, a teraz te miastowe wydziwiają nie wiadomo po co.” Dodał, że w wozie jak się przewróci to nic się nie stanie, ale wsiadać nie będzie, bo ciężki i jak przygniecie to krzywdę zrobi. O konia nikt tu się nie martwi…
King od ponad roku krąży po oborach, nawet trafił gdzieś na moment, by kryć wiejskie klacze, choć nie ma nawet pochodzenia, nie mówiąc już o licencji. U handlarzy i na wsiach potrafią dziać się takie cuda, że ciężko w nie uwierzyć. Przepisy, ustawy, papiery, związek hodowców czy inspektorat weterynarii to jedno, a życie co innego. Najważniejsze, żeby się pieniądze zgadzały.