Nazywam się Jaśmin. Staję dziś przed Tobą i błagam o ocalenie życia. Tylko tyle mogę zrobić… Nie jestem koniem sportowym, nie mam wybitnego pochodzenia. Nie mam też już domu ani szansy na dalsze życie. Hodowla, w której się urodziłem, została zlikwidowana. Ponoć starsi państwo nie dawali już rady dalej się nami zajmować. Inne konie poszły w dobre ręce. Zostałem całkiem sam, bo mnie, dzieciaka, nie chciał nikt kupić. Nie dziwię się, bo przecież od zawsze mówili, że ze mnie taki byle jaki koń. Mówili też, że nadaje się tylko na mięso, bo tylko rzeźnia nie wybrzydza.

Nazywam się Jaśmin. Mam tylko półtora roku. Starałem się, jak mogłem, byłem grzeczny, ale dziś wiem, że bez względu na to, jak wiele bym robił, kiedy człowiek raz podejmie decyzję, to już nie ma odwrotu. I wcale nie musi być jakiś specjalny powód. Wystarczy, że uznano, że na mnie już czas i w ciągu kilku godzin przyjechał po mnie handlarz.

Nazywam się Jaśmin. Stoję w rzeźnickim sznurku na głowie, batem mnie przywołują do porządku. Boję się, tak bardzo się boję. Ale nie mam jak uciec. Nie mam też dokąd. Nawet nie próbuję, bo ze mnie taki byle jaki koń, mówili, że nadaję się tylko na mięso.
Nazywam się Jaśmin. Mam tylko półtora roku. Bardzo chcę żyć.
Nazywam się Jaśmin. Staję dziś przed Tobą i błagam o ocalenie życia. Tylko tyle mogę zrobić…