07.11.2024 Szanowni Państwo,
nie ma niestety możliwości, abyśmy w dniu dzisiejszym spłacili i odebrali Gerdę i Gucia. One zostają w tym strasznym miejscu, w oborze handlarza, który bez pieniędzy ich nie wyda. Wczoraj rozmawiałem z tym człowiekiem, gdy usłyszał, że dziś nie będzie końcowego rozliczenia, zaczął mnie straszyć, że zrywa umowę i wywozi je na mięso. Było ciężko i długo trwało nim się uspokoił. Powiedział ostatecznie, że dzisiaj chce drugą ratę – minimum 4000 zł i jeśli tych pieniędzy mu nie dowiozę, mam już się nie odzywać w sprawie Gerdy i Gucia. Zostaną zabite. Powiedział też, że jak damy te 4000 zł to i tak naliczy dopłatę za to, że dłużej będą stały, że dłużej będzie musiał je karmić. Nie miałem wyjścia, musiałem się zgodzić.

Musimy pilnie działać! Musimy mu dać te 4000 zł, a brakuje jeszcze 2100 zł. Niestety już od dawna jest tak, że gdy nie piszę bezpośrednio, zbiórki są wspierane przez pojedyncze osoby (za co również bardzo, bardzo dziękuję) i nie zdarza się, aby uzbierać na wykup bez intensywnych działań.

Dziś termin, proszę Was o wsparcie dla Gerdy i małego Gucia. Ważna jest każda złotówka. Proszę też o rozesłanie informacji o tych koniach do rodziny, znajomych, może ktoś jeszcze się dołączy do ratowania tej rodziny. Ja też siadam do dzwonienia, słania smsów i maili, to jedyna szansa na zebranie brakujących pieniędzy dla Gerdy i Gucia. To jedyna szansa, że aby jutro nie pojechały na rzeź.

Dziękuję, za każdą pomoc.
Michał Bednarek
tel 506 349 596

Handlarz poprowadził mnie do drugiego budynku. Opadł z brzdękiem stalowy skobel. W środku panowała ciemność. Włączyłem latarkę. Połowa pomieszczenia zajmował stary, drabiniasty wóz, jakieś bele sianokiszonki, a obok były dwa konie. Mama z dzieckiem. Związane, przestraszone, niemogące zrobić zupełnie nic, by stąd uciec. Ugrzęźnięte w brudzie i przerażeniu, stały tam zdane na niełaskę ludzi. W ciemnej komórce, na stercie odchodów koni, które już nie żyją, czekały na transport do ubojni. Nie, nie rżały na mój widok, nie prosiły o nic. Nie waliły rytmicznie nogą, dopominając się uwagi, jak robi to wiele koni. Bo Gerda się poddała, w jej oczach była już tylko rezygnacja. Wiedziała, że nie uratuje swojego synka. Pogodziła się ze strasznym losem. Tylko ja nie mogłem się z nim pogodzić. Nie mogę pojąć, jak można wysyłać na rzeź klacz z dzieckiem.

Podszedłem do Gerdy, pogłaskałem po szyi, mały Gucio wtulał się w mamę. Jej wielkie, ciemne oczy patrzyły na mnie ze smutkiem. Chciałem jej dać kawałek marchewki, ale ani ona, ani Gucio nie chcieli jej wziąć, byli zbyt przerażeni. Gerda nie miała nadziei na pomoc. Od wielu dni słuchała, jak po podwórzu przetaczają się rzeźnickie TIRy, jak szarpią się konie na nie ładowane. Słuchała strzelania bata, krzyków, walenia kopyt o stalowy trap. Słuchała ostatniego rżenia tych, które już nie żyją. Rozumiała, że nadchodzi kolej dla niej i jej dziecka. Wiedziała, że w końcu otworzą się drzwi jej obórki i będzie musiała wprowadzić swoje dziecko na TIRa odwożącego konie do ubojni. Będzie patrzyła, jak Gucio się szarpie, jak się broni, jak w panice szuka u niej ratunku, a ona bezradna, bezwolna nie będzie w stanie nic zrobić. Zupełnie nic.