05.11.2024 Zaliczka wpłacona, mamy czas do czwartku na spłatę. Proszę o pomoc

Handlarz poprowadził mnie do drugiego budynku. Opadł z brzdękiem stalowy skobel. W środku panowała ciemność. Włączyłem latarkę. Połowa pomieszczenia zajmował stary, drabiniasty wóz, jakieś bele sianokiszonki, a obok były dwa konie. Mama z dzieckiem. Związane, przestraszone, niemogące zrobić zupełnie nic, by stąd uciec. Ugrzęźnięte w brudzie i przerażeniu, stały tam zdane na niełaskę ludzi. W ciemnej komórce, na stercie odchodów koni, które już nie żyją, czekały na transport do ubojni. Nie, nie rżały na mój widok, nie prosiły o nic. Nie waliły rytmicznie nogą, dopominając się uwagi, jak robi to wiele koni. Bo Gerda się poddała, w jej oczach była już tylko rezygnacja. Wiedziała, że nie uratuje swojego synka. Pogodziła się ze strasznym losem. Tylko ja nie mogłem się z nim pogodzić. Nie mogę pojąć, jak można wysyłać na rzeź klacz z dzieckiem.

Podszedłem do Gerdy, pogłaskałem po szyi, mały Gucio wtulał się w mamę. Jej wielkie, ciemne oczy patrzyły na mnie ze smutkiem. Chciałem jej dać kawałek marchewki, ale ani ona, ani Gucio nie chcieli jej wziąć, byli zbyt przerażeni. Gerda nie miała nadziei na pomoc. Od wielu dni słuchała, jak po podwórzu przetaczają się rzeźnickie TIRy, jak szarpią się konie na nie ładowane. Słuchała strzelania bata, krzyków, walenia kopyt o stalowy trap. Słuchała ostatniego rżenia tych, które już nie żyją. Rozumiała, że nadchodzi kolej dla niej i jej dziecka. Wiedziała, że w końcu otworzą się drzwi jej obórki i będzie musiała wprowadzić swoje dziecko na TIRa odwożącego konie do ubojni. Będzie patrzyła, jak Gucio się szarpie, jak się broni, jak w panice szuka u niej ratunku, a ona bezradna, bezwolna nie będzie w stanie nic zrobić. Zupełnie nic.