Zachwalał starego Czupurka jak mógł. Śmiał się, że „taki trochę jest zużyty i zniszczony”, ale przecież skoro żył i dostawał jeść to musiał ciężko pracować.

Ponoć woził dzieci. Mniejsze i większe. Na tych swoich cienkich nóżkach dreptał z siodełkiem, ile kazał pan. W sezonie całe dnie. Przez wiele lat pracował bardzo ciężko na każdą garstkę owsa. Gdy świat zwolnił, a koronawirus dotarł nawet do małej wsi, w której mieszkał Czupurek, skończyła się praca i dla osiołka. Tylko on nie narzekał, w końcu mógł odetchnąć.

Przez wiele miesięcy pan Czupurka liczył, że świat wróci na swoje miejsce i znowu będzie dobrze zarabiał. Ale nie wracał. Turystów nie było, więc nie było i dzieci chętnych na przejażdżki. Ale chwilę temu coś drgnęło. Kilka przedszkoli odezwało się spytać o cenę, umówić odwiedziny. Zadowolony pan wyczyścił i nasmarował czupurkowy kantarek i siodełko, one się nadawały. Ale nie nadawał się już Czupurek. Przedtem nie był młody, teraz jeszcze starszy nie był już w stanie pracować, potykał się, kulał, odmawiał chodzenia z dzieckiem na plecach.

Dobry pan nie wywiózł go do rzeźni, tylko zamienił na młodszego. Na rzeź wywiezie Czupurka handlarz.