Boguś nie miał lekkiego ani przyjemnego życia, ale nigdy nie poznał innego, więc nie tęskni za czymś, czego nie znał. Teraz, po latach pracy jest wrakiem konia. Z zarwanym grzbietem, z wyliniałą zawszoną sierścią, z kopytami jak narty, nie zachwyca nikogo. Wygląda tak, bo ciężko pracował na każde ziarenko owsa, źdźbło siana, na każdy jeden łyk wody. Bywało, że zbyt ciężko…. Wieczorami, gdy kończyła się praca, długo musiał odpoczywać, by jego umęczone ciało znowu nabrało sił. Przytulał się wtedy do swojej ukochanej mamy – Baletki, bo przez to całe swoje życie nigdy nie był sam.

Zawsze była obok. Zawsze dawała oparcie i nawet, wtedy gdy już sama była chudziutka i głodna, ustępowała swojemu dorosłemu synkowi przy żłobie. Byle by on się najadł. Byle on miał odrobinę lepiej. Byleby żył… Zawsze z wielką troską dbała o swoje dziecko. Dobra matka. Najlepsza…

Ale o stare koni upomina się rzeźnia. Prędzej czy później. Boguś i jego mama Baletka miały już swoje lata, a nadmierna praca i brak troskliwej opieki odcisnęły na nich swoje piętno. Baletki plecy były tak opadnięte, że od samego patrzenia bolało. Przyjechał handlarz, nie pytał czemu tak wyglądają. Zapłacił, załadował, zabrał. Boguś i Baletka stanęły w handlarskiej stajni. Nie po to, by znaleźć na nie kupca, ale po to, by je odkarmić i wysłać na ubój. Nikt inny takich koni nie kupuje.