Na podwórzu stał jeszcze jeden biedak. To była Blanka. Siwa, utuczona klacz. Taki zwykły wiejski koń, z kopytami, które najpewniej nigdy nie widziały kowala, z wyrokiem śmierci, bo nie chciała się zaźrebić. Czekała na wejście. Ostatnie miejsce w rzeźnickim TIRze było przeznaczone dla niej. Grzebała nerwowo nogą co rusz spoglądając na już załadowane konie. Była przerażona. Handlarz chciał ją załadować. Szturchał zwierzęta na samochodzie, by się przesunęły i ścisnęły jeszcze bardziej. By i Blanka weszła, a on zarobił jeszcze więcej.

Nie mogłem na to patrzeć. Nie mogłem obojętnie stać i nic nie zrobić. Tych koni na samochodzie nie byłem w stanie w żaden sposób ocalić. One już były nie do sprowadzenia, jeszcze żyły, ale to była już tylko kwestia godzin. Ale ona jeszcze nie wsiadła. Jeszcze nie zatrzasnęły się za nią stalowe drzwi TIRa. Podszedłem do handlarza, powiedziałem, że dam więcej niż ubojnia. Zaczął się śmiać, że ma już papiery gotowe i musi jechać. Coraz bardziej nerwowo przepychał kijem konie stojące w samochodzie, by było i dla niej miejsce. Ale co by nie robił, to miejsca ciągle było za mało by zmieścić tak wielką klacz. Zirytowany, klnąc powiedział w końcu, że chce za siwą 11500 zł. Zgodziłem się. Dopiero wtedy on zatrzasnął stalowe drzwi od TIRa.