Handlarz opowiadał, że zmieniła wiele stajni, latami wędrując z rąk do rąk. Kupowano ją do pracy, by zarabiała na swojego pana, by dawała źrebaki, by woziła dzieci i dorosłych. To wszystko jest dziś nieważne. Tu, gdzie za lata wiernej posługi przyszło jej trafić, nie liczą się wydreptane z siodłem na plecach kilometry. Nikogo nie interesuje, że była posłuszna, że nie chorowała, że nigdy nikogo nie kopnęłam, nie ugryzła. Nie ma znaczenia liczba urodzonych dzieci ani to ile z nich zostało ubite w rzeźni. Nikogo nie obchodzi jej przerażenie ani zmarnowane życie. Została sama. 

Nie ma tu też nikogo, kto by ją przytulił, pogłaskał, powiedział, żeby się nie bała. Nikogo, kto by się za nią wstawił. Wszyscy, którzy korzystali z jej grzbietu przestali kochać Jasię, gdy nie mogła już nic od siebie dać, nie mogła już na tę ludzką miłość zapracować. Sprzedana handlarzowi, utuczona, zważona i osądzona ma umrzeć, bo tak zdecydował człowiek.

Pytałem handlarza, czy ktoś ją leczył, czy badał nogę, sprawdzał zmętniałe oczy. Zaśmiał się tylko, że na takie konie przeznaczone do roboty nikt nie wydaje pieniędzy, jeśli nie ma pewności, że będzie dalej zarabiał, a Jasia jest stara… Nie opłacało się jej leczyć.