30.09.2024 Historia Czarnej pisana jest ludzkim wyrachowaniem. I pogardą. To najgorsze z ludzkich cech.
I jeśli nie pomożemy jej dzisiaj, nie będzie miała szczęśliwego zakończenia. Czarna już nigdy nie pobiegnie po łące ze stadem uratowanych osiołków. Już nigdy nie położy się na zielonej trawie i nie będzie wygrzewała się w słońcu. Bo Czarna jutro zostanie zabita. Tak postanowił człowiek. Pan życia i śmierci. Jej pan.

Czarną zobaczyłem u handlarza, gdy byłem się rozliczyć. Stała tam zupełnie bezradna. Nie było jej przyjaciół – pojechali na rzeź. Nie było nikogo, kogo by znała, kogo obchodziłby jej los. Podszedłem do niej, była cała zesztywniała ze strachu. Przerażona była tak, że nie chciała nawet wziąć marchewki. Myślę, że wiedziała gdzie jest, przeczuwała jaki los ją czeka. A ja nie mogłem zrobić niczego, bo handlarz nie chciał jej sprzedać, ciągle powtarzając, że we wtorek jedzie do rzeźni. Prosiłem, dawałem więcej niż ubojnia, ale wszystko na nic. Nie chciał iść na ustępstwa.