Oto Groszka. Stoi w oborze u handlarza. Rzeźnicki cienki sznur oplata jej delikatną szyję i głowę. Gdy do niej wchodzę zagląda mi w oczy i serce. Nieśmiało sprawdza kto przyszedł. Przekrzywia głowę i rży cichutko. Jest taka bezradna. Przestraszona. Grzebie nogą prosząc o ratunek. Dotykam jej miękkiej sierści, głaszcze po szyi. Czuje, jak się uspokaja. W końcu ostrożnie bierze talarek marchewki z mojej ręki i mrużąc oczy, długo go żuje. Jak by chciała zapamiętać ten smak na zawsze. Może właśnie chce? Bo kto wie, czy tam, gdzie idą konie po śmierci jest w ogóle jakaś marchewka?

Handlarz szturcha Groszkę batem i mówi, że ładna, kolorowa taka, ale nie proponuje nawet, że ją wyprowadzi. Po chwili dodaje, że wygląd jej nie uratuje. W ubojni nawet za najpiękniejszą i tak zapłacą tylko tyle, co za mięso. Mówi, że kupił od innego handlarza. Ponoć przeszła przez kilka rąk, miejsca nigdzie nie zagrzała. Każdy liczył, że na Groszce zarobi, ale nie zarobił. Groszka rodzić nie chce i do tego kuleje. Klienta nie ma, wiec idzie na rzeź.

Normalna sprawa w świecie zwierząt gospodarskich. Nie dajesz zysku, to musisz umrzeć, za darmo jeść tu nie dają.