Jeżynkę zdradził człowiek.

Najpierw zaniedbał jej kopyta, a gdy już ledwo chodziła, sprzedał na rzeź. Po latach służenia swoim grzbietem i rodzenia źrebaków siłą wciągnięto ją na trap ciężarówki, która niechciane kucyki wyprawia na drugą stronę tęczowego mostu. Wyprawia je na amen.

Stanęła więc Jeżynka w obórce u handlarza przy żłobie pełnym owsa. Stanęła tam by jeść i tyć. By, gdy człowiek uzna, że już na nią czas, ważyła jak najwięcej. Tam ją spotkaliśmy, wychodziliśmy z jej obórki, mała Jeżynka wtulała swoje drobne chrapki w zimne, stalowe kraty. Cienki sznurek ciasno otulał drobną głowę. Patrzyła prosząco by ją zabrać. By nie odchodzić. Tak bardzo się bała tego miejsca.

Nie mogliśmy jej tam dłużej zostawić.

Nie chciała być w miejscu, gdzie śmierć czai się w każdym kącie, a ciężką ręką pomocnika handlarza, wymierza się krzywą sprawiedliwość batem na zadzie. Bo w tej handlarskiej oborze nie musisz nic zrobić, by nim dostać. Irytujesz już samym tym, że oddychasz. Że żyjesz. Za samo patrzenie dostaje się raz. Za szarpanie i próbę ucieczki, wiele razy. Tu, gdzie transporty śmierci są codziennością, handlarz dyktuje prawo. W tym prawie o szacunku do zwierząt nie ma ani słowa