Szanowni Państwo,
sytuacja, w jakiej znalazła się Ukraina, jest dramatem, na który nie powinno być miejsca. Nie znamy się na polityce, ale w obliczu tragedii tysięcy ludzi i zwierząt, oczywiste jest, że jest tam potrzebna pomoc i sami również się w nią zaangażowaliśmy. Ale wojna ta ma niebywałą siłę rażenia, a jej konsekwencje już dziś są tragiczne w skutkach i dla nas. Z dniem ataku, ustało niemal całkowicie wsparcie darczyńców dla polskich zwierząt. Nasze zbiórki stoją, a konie, którym chcieliśmy pomóc w najbliższych dniach mają już wyznaczony termin zabicia…i nie mają żadnej szansy na ratunek.

Oto Masza. Stara, spracowana, zużyta do cna. Wśród tysięcy konie, które widzieliśmy w handlarskich oborach, widok zimnokrwistych staruszków porusza najbardziej. Patrzą tymi swoimi mętnymi już oczami, nie szarpią się, nie walą kopytami domagając się pomocy. Po latach pracy dla człowieka udają, że ich wcale nie ma. Odwracają głowę, unikają ludzkiego wzroku, bardzo się starają nikogo nie zirytować. Nieporadne, zagubione, obolałe. Już nikomu niepotrzebne. Doskonale wiedzą, że pan swoją troskę wypisuje kijem i batem na zadzie. Dobrze też wiedzą, że tu gdzie fetor obornika miesza się z panicznym strachem, a huk rzeźnickiego trapu wyznacza zbliżający się kres życia, nie nadejdzie już dla nich nigdy ratunek. Bo takich koni jak Masza, nikt już nie chce trzymać. Bo komu potrzebny jest 27-letni, kulawy koń? No komu? Kupuje je już tylko rzeźnia…