Zuzia to kucyk, nie wiem, ile ma lat, ani gdzie wcześniej żyła. Jedyna informacja jaką mam to, że całe stadko z jednego miejsca zostało sprzedane na rzeź. Zuzia była źrebna i jakiś czas temu urodziła w tej oborze swoją córeczkę. Na gnoju, bez wychodzenia na dwór. Dbała o małą jak mogła najlepiej. Żyją tam nadal obie życiem, którym nikt nie chciałby żyć. Ale i na nie przyszedł kres, handlarz uznał, że starczy im tego dobrego i odwozi je do ubojni.
Zuzia nie rozumie, jak pieniądze mogą być ważniejsze niż życie jej maleńkiej córeczki. Nie wie, co zrobiła, że przyjdzie jej zaprowadzić po rzeźnickim trapie własne dziecko na śmierć. Choć pewnie oddałaby wszystko za ich życie, nie może nic. Sama nie spłaci długu, który ma u ludzi, a którego nigdy nie zaciągała. Jak miałaby to zrobić, skoro zawsze traktowano ją jak darmowego parobka? Po latach służby, nie ma swojego budżetu na wykup. W oczach ludzi nie ma też zupełnie, zupełnie nic, ale gdy na nią spojrzysz, zrozumiesz, że mając tę maleńką córeczkę blisko siebie, ma wszystko. I boi się o nią bardzo. Ta malutka, pachnąca mlekiem istotka, która wkoło niej drepcze, to cały jej świat. Największy skarb.