Handlarz stuka kijem o kraty. Stuk puk, stuk puk niesie się po stęchłej oborze, a powietrze gęstnieje od strachu. Mała Żelka wciśnięta w najdalszy kąt, nie patrzy. Nie mruga. Stara się nie ruszać. I tylko jej klatka piersiowa zbyt szybko się rusza, gdy od żeber obija się jej oszalałe ze strachu serce.
Stuk puk, stuk puk. Żelka jest tu od kilku dni i już dobrze wie, co oznacza ten dźwięk. Została sama, przerażona i zbyt słaba, by się wyrwać, uciec. Nie ma z kim dzielić przerażenia i strachu. Nie ma za kogo się schować, w kogo wtulić. Jest ona, handlarz i kij stuk, puk.
Handlarz patrzy na koślawego kucyka i mówi, że z tą Żelka to śmieszna historia. Już raz tu stała. Miała iść na rzeź ale uciekła śmierci. Sprzedał ją wtedy do bogatego domu, miała ładną stajenkę, najlepsze szczotki, zaplecioną grzywę. Wystrojona w czerwone kokardy, wychodziła z rodziną na niedzielne spacery. We wsi się śmieli, że jeszcze trochę, a na salony ją wezmą. Do stołu zaproszą. Ale nie wzięli. Nie zaprosili. Zelka przegrała z internetem, stała się blada, nieciekawa, nudna. Dzieci podrosły, wolały tablet i iPhone od starszego, coraz bardziej niedołężnego kucyka. A Żelka, jak to Żelka, zawsze rżała, gdy mijali jej stajenkę, prosząc o odrobinę uwagi. Z każdym dniem tylko coraz cichsze i bardziej żałosne było to rżenie, Oszukana przez wszystkich, którzy kiedyś szeptali jej do ucha, że jest ich najlepszą przyjaciółką. Zdradzona przez cały świat, z połamanym sercem stała tam, nie zasługując nawet, by wezwać do niej kowala.