O występach zwierząt w cyrku napisano już chyba wszystko. O ich tragicznym losie, o brutalnych metodach szkolenia, o braku możliwości zaspokojenia podstawowych potrzeb.

Dla zwierząt tam pracujących to udręka. Latami siłą zmuszane do wykonywania sztuczek, nie wytrzymują. Jedne popadają w stereotypię bujając się jak wahadło. Inne ze strachu i bólu zaczynają atakować. Nie mając możliwości ucieczki to dla nich jedyna możliwość obrony. Dostają wtedy łatkę „agresywny” i znikają na zawsze.

Oskar też pracował w cyrku. Też nie wytrzymał. Też gryzie. Takie zwierzęta trudno kochać. Trudno prosić dla nich o pomoc, bo wiele ludzi uważa, że nie zasłużyły na nic. A przecież on się taki nie urodził. Ludzie zrobili mu krzywdę swoimi wymaganiami i chęcią zaspokojenia próżności. Gdy przestał być bezpieczny i nie dało się więcej na nim zarobić, wystawiono go na sprzedaż. Ale kupca nie ma, przecież w tym środowisku wszyscy wiedzą, że Oskar dotkliwie gryzie. Po co komu zwierzę, które nie może występować?

Nie wiemy jaki los go spotka, jeśli mu nie pomożemy, ale jego historia jest tak bardzo tragiczna, że nie możemy obojętnie przejść koło zwierzęcia, na którego wszyscy wydali wyrok. Mamy u siebie siedem wielbłądów, a większość z nich to zwierzęta „pocyrkowe”. Pokaleczone fizycznie i psychicznie.