Wiera wciska się w najdalszy kąt, przerażonymi oczami wodzi po ścianach, szukając ucieczki. Wystraszona tak jak tylko bity koń potrafi się bać, na widok człowieka drży jej każdy mięsień.

Nie ucieknie stad, nie wymknie się śmierci. Lina mocno trzyma, zardzewiałe kraty odcięły ja od świata żywych. Musiałaby sforsować te kraty, drzwi i stalowa wysoką bramę. Nie ma jak i nie ma też dokąd iść. Jest koniem, jest niewolnikiem więc to ludzie decydują o tym co może, gdzie ma być, co jeść i kiedy wyjść.
Z tej obory Wierka wyjdzie tylko raz. Ten ostatni. Handlarz mówi, że możemy sobie obejrzeć konia tylko w tej stalowej klatce w której stoi. On jej nie będzie wyprowadzał bo jak się wyrwie to jej nie złapie. Nie będzie ryzykował. Dodaje, że Wierka była bita, śmieje się, że jak się tupnie czy machnie ręką to ze strachu po ścianach chodzi. I nie rozumie, po co nam taki koń, z którym są problemy.

Wiera ma swoje lata. Przechodziła z rąk do rąk, każdy wziął na służbę, by zarobić. Długo nigdzie nie mieszkała. W końcu trafiła do miejsca w którym była regularnie bita, stamtąd odkupił ja handlarz końmi na rzeź. Nikt inny nie chciał oszalałego ze strachu konia. To, co przeszła w swoim życiu, widać w jej oczach: przerażonych i smutnych. Ufności do ludzi oduczył ją bat, kij, ludzka nieludzka ręką.