Uszatek mocno zaciska powieki. Gdyby mógł, to by zniknął. Przestał istnieć. Byle by tylko już nikt nic od niego nie chciał. Nie szturchał go, nie poganiał, nie bił, nie szarpał. Ale Uszatek jest tylko zwykłym osiołkiem, dla którego człowiek nie przewidział ani dobrego losu, ani tym bardziej troskliwej emerytury. Ma iść na rzeź i spłacić swoim życiem każdą garstkę owsa, jaką otrzymał. Zawiódł ludzi.

Gdy pytam o szarego osiołka zamkniętego w komórce, handlarz mówi, że on się do niczego nie nadaje. Uparty wyjątkowo, nawet na widok bata staje i nie chce się ruszyć. Mężczyzna mówi, że kupił go na targu, tam dowiózł go właściciel, zepchnął siłą z przyczepy na betonowy plac, zgodził się na proponowaną cenę, zabrał pieniądze i odjechał, nie oglądając się ani razu. Śmiejąc się, dodaje, że teraz on ma kłopot, bo żeby go załadować na samochód, musieli go wnieść. Żadne bicie nie pomagało… Po chwili dorzuca, że zaraz będzie po kłopocie. Jeszcze tylko ostatni transport do ubojni i będzie spokój.

Przychodzę do Was, by prosić o wsparcie spłaty Uszatka. Mamy w azylu stado osłów, które mogą być jego towarzyszami. Mamy miejsce, by go przyjąć. Mamy czas by mu poświęcić i nauczyć zaufania do ludzi.