Jest 20 maja 2005 roku. Rodzę się. Rosnę. Jest moja ukochana mama. Dba o mnie, kocha mnie. Przez kilka miesięcy jestem wesołym małym źrebakiem. To dzieciństwo kończy się, gdy przychodzi człowiek i zakłada mi linę na głowę. Szarpie się, rżę, jestem przerażony. Wpadam w panikę. Zabierają mnie siłą. Swojej mamy już nigdy więcej nie zobaczę. Tego dnia pierwszy raz decydują czy będę żył. Mam szczęście, podobno jestem ładny, nadaje się na ogiera. Nie jadę do rzeźni.

2007 rok, staję przed komisją. Oglądają mnie, oceniają, sprawdzają. Uznali, że będę dawał grube i ciężkie źrebaki. Takie źrebaki co nadają się na mięso. Ja sam dostaje wystarczającą ilość punktów, by nie zostać zabitym. Tego dnia drugi raz decydują się moje losy. Drugi raz uciekam śmierci.

Jest 20 maja 2024 roku. Jestem w oborze rzeźnika. Widzę TIRy, słyszę jak strzelają baty, jak trzeszczą poganiacze elektryczne. Ważę 850 kilo, a trzęsę się jak wtedy, gdy byłem źrebakiem i zabierali mnie od mamy. I na mnie przyszedł czas. Ostatni właściciel mnie nie chciał, a inny kupiec się nie znalazł, bo jestem stary. Przegrałem. Jadę do rzeźni.

19 lat posłuszeństwa, wykonywania rozkazów, znoszenia razów, krzyków, przeganiania. 19 lat służby, na którą nigdy nie chciałem iść. 19 lat życia, gdzie nie spędziłem ani jednego dnia będąc wolnym. Jadłem, gdy mi przyniesiono, z obory wychodziłem, gdy pozwolił człowiek. Całe życie sam, uwiązany, zamknięty. Zmieniali się tylko właściciele i obory. Kupowali mnie, trzymali do czasu, gdy byłem przydatny, a potem wystawiali na sprzedaż. Przez ten cały czas robiłem co i kiedy kazał człowiek. Starałem się, jak mogłem. A teraz po 19 lat mojej tułaczki i pracy dla ludzi jadę w rzeźni.