Szanowni Państwo, musimy się śpieszyć. 

Handlarz zadzwonił do mnie i powiedział, żebym szybko do niego przyjechał. Nie wiedząc o co może chodzić, wsiadłem w samochód i przyjechałem. Okazało się, że ma u siebie młodego osiołka z którym nie ma co zrobić. Kilka dni temu wywiózł trochę osłów do rzeźnika, ale on taki nieduży i chudy to pomyślał, że może więcej zarobi jak komuś go sprzeda. Tyle, że nikt go nie chce kupić, więc zadzwonił do mnie.

Z tego co się dowiedziałem od handlarza, to właściciel przywiózł go tutaj niewiele mówiąc. W pośpiechu zabrał gotówkę i pojechał w zajmować się swoimi ludzkimi, ważnymi sprawami. A nieważnego osiołka zostawił u pierwszego handlarza którego zobaczył na mapie. Czy zastanowił się chociaż chwilę co może czuć takie bezbronne zwierzę? Czy pomyślał chociaż przez chwilę nad losem na który skazuje tego małego osiołka?

Podchodząc do niewielkiego boksu w którym stał osiołek usłyszałem tupanie małych kopytek. Gdy go zobaczyłem już wiedziałem jak go nazwę – Tuptuś. 

Tuptuś stał w rogu i patrzył na mnie swoimi wielkimi oczami, w których widziałem strach. Wtulał się w prowizoryczną ścianę jakby chciał już zniknąć z tego świata. Co mogło go spotkać w ciągu tak krótkiego życia, że aż tak się boi? Nie chcę nawet o tym myśleć.